زمینه و هدف: تقریباً 3-4 ماه در ماندیبل و 4-6 ماه در ماگزیلا باید صبر کرد تا ایمپلنت تحت فشار قرار گیرد. اخیرا روش  Immediate loadingایمپلنت ها مطرح شده است، بدین ترتیب که بلافاصله پس از کاشتن ایمپلنت، ایمپلنت به واسطه یک پروتز بلافاصله تحت فشار مضغی قرار می گیرد. در این مطالعه از ایمپلنت های یک قطعه ای One Piece Immediate Load Screw (OPILS) سیستم نئودنت ساخت ایران استفاده شده است. روش بررسی: در این بررسی 48 ایمپلنت در 39 بیمار کاشته شد. حداقل سن بیمار 18 سال و حداکثر 54 سال که سن متوسط آنان چهل سال بود. از این تعداد 26 بیمار زن و 13 بیمار مرد بودند. در این مطالعه آینده نگر، بیماران غیر سیگاری که مبتلا به بیماری سیستمیک نباشند انتخاب گردیدند. مراجعه کنندگان مبتلا به بیماریهای روحی، عدم انگیزه درمان، توقعات بیش از اندازه، براکسیسم و عدم همکاری در درمان حذف گردیدند. تمام ایمپلنت ها به صورت تاخیری، یا تاخیری- فوری (پس از ده هفته از خارج کردن دندان) کاشته شدند و روکش آکریلی روی قسمت تاجی ایمپلنت قرار گرفت. پس از دو ماه و نیم جهت ایمپلنت های کاشته شده در ماندیبل و 5.5 ماه در ماگزیلا روکش موقت خارج، سپس قالب گیری شدند. معیارهای موفقیت پس از یک سال تحت فشار مضغی قرار گرفتن، این گونه تعریف گردید: عدم وجود چرک، درد و حرکت ایمپلنت و در بررسی رادیوگرافی، تحلیل عمودی استخوان کمتر از یک میلی متر. یافته ها: رعایت بهداشت بیماران زن بهتر از مردان بود، از 26 زن 15 نفر اندکس پلاک صفر، 11 نفر اندکس پلاک یک داشتند. در حالی که از 13 نفر مردان، چهار نفر اندکس پلاک صفر، شش نفر اندکس پلاک دو و سه نفر اندکس پلاک سه مشاهده گردید. میزان تحلیل عمودی استخوان از طرف مزیال و دیستال کمتر از یک میلی متر بود که حداقل آن صفر و حداکثر آن 0.4 میلی متر با متوسط 0.2 میلی متر بوده است. تمام ایمپلنت ها، معیارهای موفقیت تعریف شده را حائز گردیدند. نتیجه گیری: این مطالعه کوتاه مدت نشان داد که در موارد جایگزینی تک دندانی، ایمپلنت های OPILS سیستم نئودنت می توانند بلافاصله تحت فشار مضغی قرار گیرند.

اولین سیستم ایمپلنت دندانی که در جمهوری اسلامی ایران طراحی و تولید شده است به نام نئودنت و از نوع ایمپلنت های یک پله ای می باشند. ایمپلنت های مزبور از جنس تیتانیوم نوع دو تجاری ساخته شده است. زبری سطوح ایمپلنت 6/1 میکرومتر می باشند. ایمپلنت ها در دو قطر 4/3 و چهار و در طول 13 و 15 میلی متر عرضه شده است. طراحی سطوح ایمپلنت یک پله ای پیچیده می باشد. جهت اتصال پروتز به این ایمپلنت ها چهار نوع آباتمنت مختلف طراحی و ارائه گردیده است. درصد بالای موفقیت، کاربرد آسان و هزینه کم این نوع ایمپلنت ها سبب شده است که اکثریت طبقات مختلف اجتماعی بتوانند از آن به عنوان یک راه درمان مطلوب در جایگزینی دندان های از دست رفته بهره مند گردند.  

سابقه و هدف: این تحقیق با هدف ارزیابی موفقیت ایمپلنتهای OSDC سیستم نئودنت جهت جایگزینی تک دندانی انجام پذیرفته است.مواد و روشها: در این تحقیق گذشته نگر 54 ایمپلنت OSDC سیستم نئودنت در 36 بیمار بررسی گردیدند. بیماران مبتلا به بیماری روحی، اعتیاد و عدم همکاری در معاینات منظم از تحقیق حذف شدند. دندانها به ترتیب زیر با ایمپلنتهای دندانی جایگزین گردیدند. ماگزیلا (انسیزالها 18 ایمپلنت، کانین ها 9 ایمپلنت، پرمولارها 7 ایمپلنت و مولارها 5 ایمپلنت)، ماندیبل (انسیزالها) (0) ایمپلنت، کانین ها 3 ایمپلنت، پرمولارها 9 ایمپلنت و مولارها 3 ایمپلنت). پس از دوره ترمیم، و بلند کردن فلپ، آباتمنت قرار گرفت و با فلپ باز قالبگیری انجام شد. سپس روکش موقت آکریلی تنظیم و چسبانده شد. یافته ها: به غیر از دو ایمپلنت در یک بیمار بقیه ایمپلنتها معیارهای موفقیت رادیوگرافیک و کلینیکی را گذراندند. میزان متوسط تحلیل استخوان 0.4 میلیمتر (حداقل 0 و حداکثر 0.8 میلیمتر) مشاهده گردید. نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که ایمپلنت OSDC سیستم نئودنت می تواند با موفقیت جهت جایگزینی دندانهای تک واحدی مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: استفاده از سمان های موقت برای سمان کردن پروتزهای سمان شونده متکی بر ایمپلنت، مزیت قابلیت بازیافت (retrievability) را داراست، اما این سمان ها باید قادر به تامین گیر مناسب روکش ها نیز باشند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر انواع مختلف سمان های موقت روی استحکام کششی روکش های تک واحدی متکی بر ایمپلنت بود.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 30 اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (Biohorizons) به طول 8 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک 30 نیوتن بر سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگ ها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. بعد از ساخت روکش برای هر اباتمنت، سمان های موقت Dycal, TempBond و TempBond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت %100 و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. روکش ها با نیروی 500 کیلوگرم با سرعت 0.5 سانتی در متر دقیقه با استفاده از Universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA ارزیابی گردیدند.یافته ها: استحکام کششی (26.01±3.53) Dycal بیشتر از (22.00±3.06) TempBond NE و (15.60±2.67) TempBond بود. تفاوت بین گیر سمان ها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.0001). نتیجه گیری: ارجح است زمانی که قابلیت بازیافت پروتز مورد نظر است از TempBond و زمانی که گیر بیشتر مورد نیاز است از Dycal استفاده شود.

ضرورت جایگزینی مولرها جهت بازسازی جویدن بیمار و پرکردن فضای بی دندانی واضح می باشد. هدف از این مقاله بررسی موفقیت پروتز متصل به دو ایمپلنت پیچی (ILS) سیستم نئودنت جهت بازسازی دندانهای مولار فک پایین می باشد. در همین ارتباط افراد سالم که سیگاری نبودند انتخاب شدند و کسانی که مبتلا به بیماری روحی، عدم انگیزه در درمان، توقعات بیش از اندازه، بروکسیم و عدم همکاری در درمان و یا دارای بهداشت ضعیف بودند از مطالعه حذف گردیدند. تمام ایمپلنت ها به صورت تأخیر، یا تاخیری_ فوری (پس از ده هفته از کشیدن دندان) در ناحیه مولر ماندیبل کاشته شدند. جهت هر مولر دو ایمپلنت کاشته و پس از دو ماه و نیم آباتمنت ها متصل و بلافاصله قالب گیری به عمل آمد. روکشها از جنس آلیاژ غیرقیمتی ساخته شد و با سیمان زینک فسفات چسبانده شدند. معیارهای موفقیت پس از یکسال از تحت فشار جویدن، بدین گونه تعریف گردید: عدم وجود چرک، درد و حرکت ایمپلنت و شل شدن پیچ آباتمنت بیش از یکبار، در بررسی رادیوگرافی، تحلیل عمودی استخوان کمتر از یک میلی متر بود. در این تحقیق 38 ایمپلنت جایگزین 19 مولر در 15 بیمار کاشته شد. حداقل سن بیمار 18 سال و حداکثر 64 که سن متوسط آنان 45 سال بود. ده بیمار زن و پنج بیمار مرد بودند. فاصله بین کاشتن ایمپلنت و چسباندن روکش سه الی سه ماه و نیم بود. میزان تحلیل عمودی استخوان از طرف مزیال و دیستال کمتر از یک میلی متر بود که حداقل آن صفر و حداکثر آن 5/0 میلی متر با متوسط 2/0 میلی متر بوده است.تمام ایمپلنت ها معیارهای سلامتی تعریف شده را با موفقیت گذراندند. می توان نتیجه گرفت که جایگزینی مولرهای فک پایین با دو ایمپلنت پیچی سیستم نئودنت یک روش موفقیت آمیز می باشد.

مقدمه: استفاده از سمان های موقت برای سمان کردن پروتزهای متکی بر ایمپلنت، مزیت سهولت قابلیت بازیابی را داراست. بعضی از این سمان ها دارای گیر بیشتر و بعضی دارای گیر ضعیف تری می باشند. بنابراین انتخاب سمان موقت در نگهداری این مزیت (دسترسی مجدد) حائز اهمیت است. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر سه نوع سمان موقت بر میزان گیر روکش های سمان شونده بر اباتمنت های یک قطعه ای با دو طول مختلف بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی-ازمایشگاهی 20 عدد آنالوگ ایمپلنت DIO با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خودسخت شونده قرار داده شدند. بلوک ها به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند. در یک گروه اباتمنت های یک قطعه ای به قطر 3.5 و ارتفاع 5.5 میلی متر و در گروه دیگر قطر 3.5 و ارتفاع 7 میلی متر، به آنالوگ های ایمپلنت با تورک 30 نیوتن سانتی متر متصل گردیدند. بعد از ساخت کوپینگ برای هر اباتمنت سمان های موقت تمپ باند، دایکال و تمپ باند کلیر برای اتصال کوپینگ به اباتمنت مربوط به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت 100% و دمای 37 درجه سانتی گراد برای مدت 48 ساعت نگهداری شدند. کوپینگ ها با سرعت 0.5 سانتی متر در دقیقه با استفاده از دستگاه یونیورسال تستینگ از روی اباتمنت ها کشیده شدند و میزان گیر به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس دوطرفه ارزیابی گردیدند.یافته ها: میزان گیر دایکال (138.6 نیوتن) به طور معنی داری از تمپ باند کلیر (67.3 نیوتن) و تمپ باند (30.3 نیوتن) بیشتر بود (P<0.001). همچنین برای هر نوع سمان، میزان گیر به طور معنی داری در اباتمنت با ارتفاع 7 میلی متر در مقایسه با اباتمنت دارای ارتفاع 5.5 میلی متر بیشتر بود (P=0.006).نتیجه گیری: جهت سمان روکش به اباتمنت ها، بهتر است زمانی که دسترسی مجدد آسان تر به پروتزهای ثابت سمان شونده مورد نیاز است از سمان تمپ باند و زمانی که گیر بیشتر مورد نیاز است از دایکال استفاده شود.

مقدمه: پروتزهای متکی بر ایمپلنت، می توانند پیچ شونده یا سمان شونده باشند. استفاده از سمان های دائمی که در روکش ها به صورت متداول استفاده می شود، در پروتزهای متکی بر ایمپلنت توصیه نمی شود. این سمان ها بسیار قوی هستند و امکان جداسازی پروتز، به راحتی امکان پذیر نمی باشد. با استفاده از سمان های موقت، نه تنها شکست های سمان دائم، حذف می شوند، بلکه پروتز در موارد نیاز، قابل جداسازی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مواد پرکننده ی فضای پیچ و سمان در گیر روکش های ایمپلنت بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی، 5 اباتمنت زاویه دار (15 درجه) بر روی آنالوگ، پیچانده شده و 10 روکش برای هر یک از آنها ساخته شد. چهار ماده ی پرکننده، Coltosol، کامپوزیت رزین، نوار تفلون و سیلیکون، برای پر کردن حفره ی دسترسی استفاده گردید و یکی از اباتمنت ها خالی گذاشته شد (تنها پیچ آن پوشانده شد). دو سمان موقت (Temb Bond و Temp Bond NE) برای سمان روکش ها استفاده گردید. نیروی مورد نیاز برای جداسازی روکش ها با Universal testing machine با سرعت 5 میلی متر در دقیقه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری ANOVA و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (α = 0/05). یافته ها: در تمام نمونه ها، نیروی مورد نیاز برای جدا کردن روکش های ریختگی از پایه ی ایمپلنت در گروه Temp Bond NE بالاتر و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (p value = 0/007). علاوه بر این، تفاوت میان مواد پرکننده ی حفره ی دسترسی از لحاظ آماری معنی دار بود (p value < 0/001). از این رو در هر گروه شامل Clotosol، گروه فاقد ماده ی پر کننده، کامپوزیت رزین، تفلون و سیلیکون تراکمی، با روند صعودی به ترتیب بالاترین میزان نیروی جداسازی را نشان می دهند. نتیجه گیری: گیر روکش های متکی بر ایمپلنت، تحت تاثیر انواع مواد پرکننده، حفره های دسترسی و سمان های مورد استفاده می باشد.

مقدمه: برخی تکنسین ها در لابراتوارهای دندان پزشکی ایران از موم به عنوان spacer در ساخت پروتز ایمپلنت استفاده می کنند. در این مطالعه اثر دو روش مختلف زدن spacer روی گیر روکش های تک واحدی متکی بر ایمپلنت بررسی گردید.مواد و روش ها: بیست اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (Biohorizons) به طول 8 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک 30 نیوتن سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. سپس نمونه ها به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه روی اباتمنتها با موم ذوب شده پوشانده شد تا زدن spacer را تقلید کند. در گروه دیگر یک لایه فویل 25 میکرون به عنوان spacer به کار رفت. بعد از wax up و ساخت روکش برای هر اباتمنت، روکش ها با نیروی 500 کیلوگرم با سرعت 0.5 سانتی متر در دقیقه با استفاده از Universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. سمان های موقت TempBond، Dycal و TempBond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از تست، در رطوبت 100 درصد و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. بار دوم سنجش استحکام کششی به روش مشابه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری paired t-test و two way ANOVA ارزیابی گردیدند.یافته ها: در روکش های ساخته شده با فضاساز فویل میزان گیر با سمان 24.87±3.91 Dycal، با 21.14±3.02 Temp Bond NE و با 13.96±1.23 Temp Bond و در روکش های تهیه شده با فضاساز مومی میزان گیر با سمان 27.31±2.71 Dycal، با 22.86±2.86 Temp Bond NE و با 17.24±2.29 Temp Bond نیوتن شد. با یک نوع سمان، با این که میانگین گیر نیرو در روکش های ساخته شده از طریق قراردهی spacer با موم بیشتر بود اما این تفاوت با گروه دیگر از نظر آماری معنی دار نبود (p value>0.05).نتیجه گیری: استفاده از موم به عنوان spacer روی اباتمنت، اثر نامطلوبی روی گیر روکش های سمان شونده متکی بر ایمپلنت نمی گذارد.

مقدمه: جایگزینی دندان های از دست رفته با ایمپلنت های دندانی تاخیری یک روش درمانی پذیرفته شده و استاندارد است. بهرحال تاکنون مطالعه ای در رابطه با ارزیابی درمان ایمپلنت های فوری با شرایط مطالعه حاضر انجام نشده است. بنابراین هدف از انجام این مطالعه:ارزیابی امکان جایگذاری ایمپلنت های دندانی در داخل حفرات کشیده شده دندانی بلافاصله بعد از کشیدن دندان بدون استفاده از مواد پیوندی و با استفاده از غشاء محافظ بیولوژیک ارزیابی کلینیکی درمان بعد از جایگذاری فوری ایمپلنت ها با این روش ارزیابی تغییرات در عمق و پهنای دیفکت های حول ایمپلنت ها همچنین تغییرات فاصله کاوراسکرو تا کرست استخوان بعد از جایگذاری فیکسچرها و ارزیابی کارآیی این روش در حفظ ارتفاع و پهنای ریج آلوئول است.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که از نوع قبل و بعد بود، تعداد 5 ایمپلنت در 3 بیمار بلافاصله پس از کشیدن دندانها جایگذاری شدند ایمپلنت ها از نوع پوشش دار هیدروکسی آپاتاتیت ساخت کارخانه Dyna بودند. پارمتراهای زیر در ابتدا و در مرحله دوم جراحی در 6 نقطه دور هر ایمپلنت اندازه گیری شدند: عمق و پهنای دیفکت های دور ایمپلنت و فاصله کاوراسکرو تا کرست. سپس نقش پارامترهای ابتدای مطالعه روی فرم نهایی دیفکت ها با استفاده از آزمون های آماری t زوج شده و رگرسیون چندگانه مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: عمق و پهنای دیفکت ها به ترتیب mm 3.4 (90%) و mm 1.8 (94.5%) بهبودی نشان دادند. بهبودی در پهنا و عمق دیفکت ها ارتباط منفی با پهنا و عمق اولیه دیفکت ها داشت. بعلاوه فاصله کاوراسکرو تا کرست در ابتدا اثر قابل توجهی در کاهش پهنای دیفکت در فاز دوم جراحی داشت. ثبات اولیه در مرحله اول جراحی یک اثر مثبت و قابل توجهی بر روی عمق باقیمانده دیفکت در مرحله دوم جراحی داشت اگر چه اثرش بر روی پهنای دیفکت مثبت بود اما از نظر آماری قابل توجه نبود. مکانهایی با ثبات اولیه، یک کاهش ده برابری در فاصله کاوراسکرو تا کرست از خود نشان دادند که از نظر آماری معنادار نبود (0.064=P).نتیجه گیری: جایگذاری فوری ایمپلنت های Dyna از نظر بالینی از موفقیت قابل پیشگویی برخوردار است. بعلاوه ثبات اولیه ایمپلنت ها در اینچنین مکان هایی اگر چه ضروری به نظر نرسید اما برای سهولت پر شدن دیفکت های دور ایمپلنت مهم به نظر می رسد. 

مقدمه: مطالعات محدودی عوامل موثر بر گیر پروتزهای ثابت سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت را بررسی کرده اند. هدف از مطالعه ی حاضر تعیین اثر مقادیر مختلف پر شدن حفره ی دسترسی پیچ اباتمنت بر میزان گیر ریختگی های سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت بود.مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی، 40 اباتمنت ایمپلنت با قطر 4.5 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت متصل گردیدند و در داخل بلوک های آکریلی مانت شدند. نمونه ها به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. در گروه اول حفره ی دسترسی با یک میلی متر فضای خالی، در گروه دوم با 2 میلی متر فضای خالی، در گروه سوم با سه میلی متر فضای خالی و در گروه چهارم به صورت کامل با سیلیکون پر و روکش فلزی با سمان موقت اژنول دار سمان گردید. پس از ترموسیکلینگ میزان گیر رستوریشن توسط دستگاه آزمایش یونیورسال با نیروی 5000 نیوتن و با سرعت 5 میلی متر در دقیقه اندازه گیری و داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی Least Significant Difference (LSD) ارزیابی شدند (a=0.05)یافته ها: میانگین گیر در گروه با پر کردگی کامل حفره ی دسترسی نسبت به سایر گروه ها کمتر بود. آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، اختلاف معنی داری میان میزان گیر در بین گروه ها نشان داد (p value=0.032) اختلاف میان حفره کامل پر شده با بقیه گروه ها معنی دار بود (p value<0.05) اما میان گروه های با یک میلی متر، دو میلی متر و سه میلی متر فضای خالی، اختلاف معنی دار وجود نداشت (p value>0.05)نتیجه گیری: روش پر کردن حفره ی دسترسی می تواند بر میزان گیر رستوریشن های سمان شونده متکی بر ایمپلنت تاثیر بگذارد. پر کردن کامل حفره ی دسترسی با استفاده از سیلیکون منجر به کاهش گیر رستوریشن می گردد.